Nio, New York Times'ın tahminlerine göre ikinci çeyrekte 835 milyon dolar kaybetti; bu, sevk edilen araba başına yaklaşık 35.000 dolar. Nio o dönemde yaklaşık 8.000 EV sevk etti.
Raporda, Çin hükümetinin otomobil şirketlerine "müthiş" finansal desteğinin, onların bu kadar rekabetçi olmalarının nedeni olduğu belirtiliyor, zira kârlılık konusunda endişelenmelerine gerek yok.
Avrupa Birliği de bundan şüphelendi ve konuyla ilgili soruşturma başlattı . AB, Çin hükümetinin elektrikli araç üreticilerini sübvanse ettiği sonucuna varırsa, oyun alanını düzleştirmek ve kendi otomotiv endüstrisini korumak için bir tarife uygulayabilir.
2020 yılında Nio'nun nakit parası neredeyse tükendiğinde, hükümet %24 hisse karşılığında hemen 1 milyar dolar enjekte etti. Bir diğer 1,6 milyar dolarlık yatırım ise devlet kontrolündeki bir banka ve diğer bir grup kredi veren tarafından yapıldı.
NYT raporu, Nio'nun geniş profilini özetlemeye devam ediyor; yalnızca araştırma ve geliştirmede 11.000 kişiyi istihdam ediyor. Nio'nun fabrika otomasyonuna yaptığı yatırım, yılda 300.000 elektrik motoru üretmek için yalnızca 30 teknisyen çalıştırmasına olanak tanıdı.
Nio ve diğer Çinli EV üreticilerinin Batı pazarlarına yönelmelerinin bir nedeni de rekabetçi akü teknolojileridir; Çinli otomobil üreticileri, daha düşük maliyetle daha uzun menzile olanak tanıyan yeni akü kimyalarına öncülük etmiştir.
Bir diğer önemli faktör ise Çin EV markalarındaki işgücünün fiyatıdır; Nio çalışanları yılda 30.000 dolara kadar kazanırken, Ford'daki benzer bir çalışan yaklaşık 110.000 dolar kazanmaktadır. Ancak her ikisi de, hükümetin finansmanının bunda oynayabileceği rol ile karşılaştırıldığında sönük kalabilir.
