Starfield İncelemesi

Geçtiğimiz iki hafta boyunca Samanyolu'nda yaptığım birkaç unutulmaz şey: 

• 250 gezegen tarandı, 100'den fazlası üzerinde yüründü, birinde yüzüldü ve hipotermiden neredeyse anında öldü.
• 25 uzay istasyonuna yanaştı ve 50'den fazla gemiyi havaya uçurdu (birkaçını da çaldı)
• Kaçak insan organları ve yasa dışı dini metinler.
• İnsan organları ve yasa dışı dini metin kaçakçılığı yapmaktan hemen tutuklandı.
• Bana silah vermeden hemen önce babamın benimle gurur duyduğunu söylemesini dinledim.
• Bir suç patronunun yanında çalıştı, kapı anahtarını çaldı ve evinin her yerinde suç işledi
• Dev bir uzay sümüklüböceği rastgele bana doğru sürünerek ayaklarımın dibinde iğrenç höpürtü sesleri çıkarırken ruh eşimle evlendim. (Bu, çamurlu yabancı gezegenlerde açık hava düğünlerinin riski sanırım.)

Starfield'ı oynadıkça daha çok sevdim ve aynı nedenlerden dolayı Bethesda'nın diğer RPG sandbox'larını da seviyorum. Yapılandırılmış görevler ile öngörülemeyen sistemlerin eğlenceli çarpışması, diğer birçok oyundan daha kişisel ve akılda kalıcı anlar yaratıyor.

Ancak bu eğlenceyi bulmam biraz zaman aldı. Starfield'ın tanıtımı bir Bethesda RPG'si için alışılmadık derecede basittir ve oyunun başkenti New Atlantis de dahil olmak üzere ziyaret ettiğiniz ilk birkaç yer oldukça sıkıcıdır. Gerçekten keyif almaya başlamam yaklaşık bir düzine saat sürdü, ancak bir karakterle ana göreve kredi verdikten ve bir başkasıyla hevesli bir uyuşturucu baronu olma arayışını görmezden geldikten sonra, sonunda şunu söyleyebilirim ki, sonunda Starfield'ı seviyorum. .

Ama Starfield'ı sevmiyorum . Ve bu gerçekten hayal kırıklığı yaratıyor çünkü Fallout 76 hariç, 2006'daki Oblivion'dan bu yana Bethesda'nın tüm RPG'lerini sevdim. Bu oyunlarda yüzlerce saat harcadım ve hala onların dünyalarında daha fazla zaman geçirmek için yeni bahaneler icat ediyorum; örneğin Skyrim'de bir NPC'yi haftalarca rol oynamak ve Sanctuary'nin başlangıç ​​yerleşiminden ayrılmadan Fallout 4'ü ne kadar süre oynayabileceğimi görmek gibi . 

Starfield, Bethesda'nın şimdiye kadarki en büyük RPG'sidir ve Skyrim ve Fallout 4 ile beklediğimden daha fazla DNA paylaşıyor; ancak sonuçta bu iki oyunun muhteşemliğinden çok uzak kalıyor. Ana yoldaşların kişiliği yok, umut verici başlangıçlara sahip görevler sıklıkla hayal kırıklığı yaratan sonuçlara varıyor ve uzay araştırmaları büyük bir macera gibi hissettirmiyor. Starfield'da yaşadıklarımın çoğu hoşuma gitti ve söz verildiği kadar büyüktü ama umduğum destansı uzay macerası değildi.

Yavaş kalkış

Bethesda RPG'lerinin harika açılış sahneleriyle dolu bir geçmişi var: Oblivion'daki suikast planı ve kanalizasyondan kaçış, Fallout 3'teki çocukluğunuzun tamamını yaşama ve tabii ki Skyrim'deki infazınıza giden ikonik vagon yolculuğu. Bu yüzden Starfield'ın açıcısının bu kadar basit olması neredeyse şaşırtıcı. 

Yıl 2330 ve insanoğlu galaksiyi kolonileştirdi ve siz uzak bir gezegende, işteki ilk gününde gizemli bir eser bulan bir madencisiniz. Sonra işler hızla gelişir: Birkaç korsan vurursunuz, bir uzay gemisini uçurmayı öğrenirsiniz ve sizinkine benzer daha fazla eser bulmak isteyen Constellation adlı bir grubun parçası olan birkaç kaşifle tanışırsınız. Eğitimin bir eğitime daha az benzemesini sağlayacak bir "vay be" anı beklemeye devam ettim, ancak Starfield'la tanışmamla ilgili tek şaşırtıcı şey, herhangi bir sürpriz içermemesiydi.

Sonraki birkaç saat de benzer şekilde bunaltıcıydı. Sıradan bilim kurgu gökdelenleri, bir Star Trek filminin arka planında göreceğiniz gibi görünen, yumuşak fütüristik New Atlantis şehrini dikkatle araştırdım. Havalandım ve birkaç gezegenin rastgele oluşturulmuş arazisine indim, uzaylı yaratıklara ve mineral oluşumlarına bakarak dolaştım ve öfkeli uzay akıncılarıyla dolu rastgele yerleştirilmiş araştırma laboratuvarlarına baktım, sonra bulduklarımdan etkilenmemiş hissederek şehre geri uçtum.

Constellation'ın tanıştığım ilk birkaç yoldaşı da hayal kırıklığı yarattı: hoş bir adam, hoş bir kadın ve hoş bir başka adam. Hepsi son derece iyi ve hoş insanlardı ama benim bir takipçide aradığım şey bu değil. Bethesda'nın yaratmada bu kadar iyi olduğu tuhaflıklar neredeydi? Starfield'ın Nick Valentine, Cicero veya Curie versiyonları neredeydi? Robot Vasco bile biraz sıkıcı; bir dakika, Bethesda eğlenceli robotlar yapmada çok iyi değil miydi?

Neyse ki, o erken saatleri geride bıraktığımda nihayet parlak ışıklar görmeye başladım. İlk olarak karakter yaratırken seçtiğim özellikler aracılığıyla oldu. Bir özelliğim bana ebeveynleri, emekli orta yaşlı bir anne ve babayı kazandırdı; olumsuz tarafı ise onları haftalık nakit ödeneğiyle desteklemek zorunda kalmamdı. İlk başta ailem çok tatlı ve destekleyiciydi - Constellation'daki yeni işimden etkilendiler ve bazı maceralarımı haberlerde duyduklarını söylediler - ancak daha sonra beklenmedik bir şekilde ve komik bir şekilde beklemeyeceğiniz yerlerde ortaya çıkmaya başladılar. yaşlanan ebeveynlerinizi görün.

Uzay adamlarım sonunda Starfield'ın en sevdiğim parçalarından biri haline geldi, çünkü benim daha büyük maceramın arka planında kendi küçük maceraları vardı ve galaksideki kamera rolleri hiçbir zaman bir görev işaretçisiyle işaretlenmedi - özellikle bir Bethesda oyunu için canlandırıcı. Ayrıca benim paramla yıldızların etrafında dolaşmaları çok komik. Sadece bu tek özellik (ve karakter yaratmada en fazla üç tane seçebilirsiniz), karakterimin deneyimine Cyberpunk 2077'nin hayal kırıklığı yaratan "yaşam yolları"nın yaptığından daha fazlasını ekledi.

Sonunda ilginç bir Constellation yoldaşı olan Andreja ile tanıştığım için de rahatladım. Hâlâ daha önceki Bethesda RPG takipçileriyle aynı seviyede değildi ve romantizm bende pek heyecan yaratmadı, ancak karmaşık, yavaş yavaş ortaya çıkan geçmişi ve aktör Cissy Jones'un mükemmel performansı onu yine de sevmemi sağladı. En önemlisi, Andreja ile seyahat etmek gizlilik ve yankesicilik becerilerimi güçlendirdi ve taşımam için çok ağır oldukları için envanterine bir sürü ekstra silah koyduğumda, birincil olarak kullanmak için devasa bir mitralyöz silahı seçti. Bu çok romantik.

Fraksiyon eylemi

Yeni Atlantis beni etkilemese de orada daha iyi yerleşim yerleri var. Akila City, evcilleşmemiş bir gezegende yer alan rustik bir Vahşi Batı kasabasıdır; çamurlu sokakları ve kalabalık barlarıyla, Red Dead Redemption 2'deki uzaya fırlatılan Valentine kasabasına biraz benziyor. Deri tozluklu, huysuz, yaşlı bir şerif, kasabaya girdiğim anda bir banka soygunu ile ilgilenmem için beni görevlendirdi; ağır silahlı kanun kaçaklarıyla gergin bir rehine durumunu müzakere etmesine tamamen yabancı birinden daha iyi kim yardım edebilirdi?

Sorununu pazarlıkta başarısız olarak ve herkesi vurmayı başararak çözdükten sonra, hızla Freestar Collective'e uzay korucusu olmak için kaydoldum; onlar aslında uzay polisleri ama en azından havalı bir şapka takmam gerekiyor. Ve bu, klasik bir batı önermesiyle başlayan bir dizi grup görevini başlattı: Mütevazı bir çiftçinin kiralık haydutlar tarafından topraklarından kovulması. Büyük bir mekanik mezarlık ve kristal dolu bir asteroit içindeki madencilik operasyonu gibi harika bilim kurgu ortamlarından geçen uzun ve keyifli bir dizi bağlantılı görevdi. Her iyi Western filminde olduğu gibi çok sayıda silahlı çatışma, birkaç kaçak avı ve devrilmesi gereken büyük bir kötü adam vardı. Aynı zamanda, uzun bir geçmişe sahip bir savaştan kaynaklanan öfke ve acılık yüzeye çıkarken, şimdiye kadar ciddi şekilde eksik olduğu düşünülen bir evrene bazı bilgiler kazandırdı.

Uzay kovboyu olmanın tadını çıkarırken bir yandan da çoğunlukla daha fazla eser toplamayı içeren ana hikaye görevlerine katlanıyordum. Bu görevler bazen ilginç olabiliyordu; örneğin devasa yıldız gemisini tuhaflıklar müzesine dönüştüren ve en sevdiği sergiden ayrılmak istemeyen eksantrik bir koleksiyoncu tarafından zaten bir eser bulunmuşken. Ana görev aynı zamanda sonunda Skyrim'in ejderhaları gibi çalıştığını yavaş yavaş fark ettiğim yinelenen bir düşmanı da ortaya çıkardı; başka şeyleri yapmaya çalışırken rastgele ortaya çıkan ve hemen hemen her zaman aynı olan bir kavgaya yol açan üst düzey bir tehdit. Bu sefer bir ejderha olmayabilir ama kesinlikle sıkıcı.

Daha fazla hayal kırıklığı yaratan şey, bir dizi antik tapınağı ziyaret etmek için şaşırtıcı derecede tekrarlayan ana görevlerin bir koleksiyonudur; bunlar, Bethesda'nın onları farklı gezegenlere kopyalayıp yapıştırmış gibi hissettiren formatta benzer görevlerdir. Yapacakları neredeyse hiçbir şey yok: Bir gezegene inin, tapınağa ulaşmak için düz bir çizgide birkaç dakika koşun, sonra içeri girin ve öncekinde yaptığınız şeyin aynısını yapın. Ödüller farklı ve ara sıra oldukça iyi (evet, kasıtlı olarak muğlak konuşuyorum), ancak bu tapınak görevleri ilk seferde tam olarak bir kez ilgi çekici oluyor ve daha sonra akılsız bir angaryanın tanımı haline geliyor.

En azından ana arayışın hikayesi yaratıcı. Starfield'ın gezegenlerin derinliklerine gömülü gizemli antik eserleri bulmakla ilgili olduğunu ilk öğrendiğimde, bunun nasıl sonuçlanacağını bildiğimi düşündüm ve tamamen yanıldığımı söylemekten mutluyum (ve hatta hemen hemen herkesin hikaye teorileri yayınladığını söylemekten daha da mutluyum) Reddit'te de tamamen yanlış). Starfield'ın ana arayışının hikayesi beni birden fazla kez (kesin olmak gerekirse: iki kez) gerçekten şaşırttı ve şaşırmak asla kötü bir şey değildir. Ana görevin sona ermesi aynı zamanda oldukça zekice bir şekilde Starfield's New Game+'ın ortaya çıkmasına neden oluyor ve oyunun mantığına uygun şekilde en baştan başlarken karakterinizi ve becerilerinizi korumanıza olanak tanıyor.

Ambalaj ısısı

 

Starfield'daki birçok sıkışıklıktan kurtulmanın yolunu buldum - hatta ana hikaye arayışının son karşılaşmasını bile barışçıl bir şekilde çözmeyi başardım - ama aynı zamanda bir Bethesda RPG'sinde hatırlayabildiğim en uzun, en büyük savaşları da içeriyor. Şans eseri, atışlar Fallout 4'teki kadar iyi hissettirdi (eksi VATS) ve hoşuma giden o kadar çok silahla karşılaştım ki hepsini radyal menüme sığdırmakta zorlandım. Başlangıçta zırhı tamamen göz ardı eden, dövüşleri erken bitiren bir hile kodu gibi hissettiren bir tabanca (özellikle tabanca becerimi birkaç kez yükselttikten sonra) ve her başarılı vuruşta daha fazla hasar vererek en iyiyi oluşturan bir tüfek buldum. Hiçbir atışı kaçırmamak için teşvik. 

Ara sıra radyoaktif hasar veren bir boğa güreşi, tam sağlıkla hedefe iki kat hasar veren bir keskin nişancı tüfeğim ve bir şekilde kurbanlarının olduğundan daha fazla sağlık kiti düşürmesine neden olduğu için patentini görmeyi çok istediğim bir lazer tabancam var. normalde olurdu. Fallout 4'ün tamir sistemine oldukça benzeyen silah modlamayla biraz uğraştım, ancak zaten rastgele modlar ve eklentilerle donatılmış bulduğum silahların sayısı ve çeşitliliği nedeniyle buna pek değmedi.

Cephaneliğimi tamamlayan takviye paketim, savaş sırasında havaya fırlamamı sağlıyor ve bulunduğum gezegendeki yer çekimi ne kadar düşükse, o kadar yükseğe ve daha hızlı güç verebiliyorum. Yılana tapan fanatikler tarafından mı yoksa devasa öfkeli uzay hamam böcekleri tarafından mı pusuya düşürüldünüz? Sorun değil. Sadece 20 feet kadar havaya fırlatın ve başlarının üstüne ateş edin. (Düşmanlar ve yoldaşlar da güçlenebilir, ancak burada ve orada yalnızca biraz. Siz temelde jetpack'lerin Dragonborn'usunuz.) 

Genel olarak, Starfield'daki hareket önceki Bethesda oyunlarına göre büyük ölçüde geliştirildi; özellikle de karakteriniz çıkıntıları, köşeleri, ağaç dallarını ve çarpıştığınız hemen hemen her şeyi yakalayacağından, böylece podyumların, çatıların, uzay gemilerinin veya çoğu yerin üzerinden yukarı ve aşağı tırmanabilirsiniz. yolunda herhangi bir şey. Birisinin Starfield'ın hareket sistemini Skyrim'e uyarlaması gerekiyor: Yüksek Hrothgar'a bir dakikadan kısa sürede tırmanabilirsiniz.

Doldurulamayacak kadar büyük

 

Yıldız atlamanın kendisi, yardımcı bir yıldız atlayan kovboy olma hevesimi biraz da olsa azalttı. Starfield'ın Elite Dangerous benzeri tamamen açık uçlu bir uzay gemisi olmasını veya No Man's Sky'daki uçuş özgürlüğünü kopyalamasını hiç beklemiyordum, ancak burada bir şeylerin eksik olduğunu hissetmemek zor. Yeni bir dünyaya adım attığımda hiçbir zaman heyecan ya da hayranlık hissetmedim, motorlarım ateşlendiğinde tüylerim diken diken olmadı, hiçbir ihtişam duygusu hissetmedim. Bunun nedeni, Starfield'da galaksinin bir ucundan diğer ucuna gitmeme rağmen hiçbir zaman gerçekten bir yere gidiyormuşum gibi hissetmememdi. 

Galaksi haritasındaki bir yıldıza tıkladığınızda size bir güneş sistemi gösterilecektir. Bir gezegene tıkladığınızda yakınlaşacaktır. Tekrar yakınlaştırmak için gezegenin ayına tıklayın, inmek istediğiniz noktaya tıklayın (okyanus dışında herhangi bir yer), ardından iniş yaptığınız ara sahneyi izleyin. Uzay yolculuğu, yanaşma, gemiye binme ve geminize binme ve inme bir dizi ara sahne, siyah ekran ve yükleme ekranından oluşur. 

Aşağı yukarı beklediğim şey bu olsa da, yine de bunaltıcı geliyor. Yolcu veya kargo görevlerini ümit eden herkes için birkaç tane var ancak birkaç basit tıklamayla tamamlanabildiklerinden oldukça tatmin edici değiller. Saatler geçtikçe, yolculuk bir şekilde hem çok hızlı (haritada bir konuma tıkladım ve şimdi onun üzerinde duruyorum?) hem de çok yavaş (gerçekten her seferinde aynı yanaşma sahnesini izlemek zorunda mıyım?) gibi gelmeye başlıyor. bir uzay istasyonunu ziyaret edin?).

Sonra tüm bu gezegenler ve ayların kendisi var. Yıllar süren beklentiden sonra Starfield'ın 1000'den fazla gezegenine yönelik kışkırtıcı yaklaşımım mı? Onlar iyi. 

Bunu başka nasıl tanımlayacağımı bilmiyorum: Starfield'ın gezegenlerini keşfetmek... sorun değil. Birçoğu yarı gerçekçi bir galakside bulmayı umduğunuz gibi donuk, cansız kürelerdir. Diğerleri gerçekten çok hoşlar ve ilk işim orada bir üs inşa edebilmek için bir işaret ışığı bırakmaktı. Çoğu yıldız sisteminde, bol miktarda bitki yaşamının olduğu ve uzaylı yaratıkların etrafta dolaştığı, tepindiği veya kanat çırptığı en az bir gezegen bulunur ve hatta çorak dünyalarda bile, indiğiniz gezegenin segmentine dağılmış ilgi çekici noktalar bulunur.

Bu noktalardan bazıları, devasa bir mantar ormanı (ve onları kasksız ziyaret eden bazı dikkatsiz botanikçilerin cesetleri), şaşırtıcı derecede büyük bir endüstriyel karakolun kalıntıları, büyük bir sivri uçlu buz kabarması veya yükselen bir kaya yapısı gibi belli belirsiz ilginç olabilir. Bu da fotoğrafını çekmek için gezegenin yüzeyinde sorunsuz bir şekilde binlerce metre koşmaya değer. Sorun şu ki, bu manzaralar ilk seferde ilgi çekici olsa da beşinci seferde o kadar da ilgi çekici değil.

Starfield'ın gezegensel keşfinde asıl eksik olan şey, diğer Bethesda RPG'lerinde olanlardır: Hedefinize doğru yola çıkıyorsunuz ve yol boyunca dikkatiniz tamamen dağılıyor: bir NPC ile tanışıyorsunuz, yakındaki bir tartışmayı duyuyorsunuz, yeni bir göreve rastlıyorsunuz ve asla oraya tam olarak ulaşamıyorsunuz. Yapılacaklar listenize eklenecek yarım düzine yeni şey bulmadan niyetlendiniz. Bunlardan bir kısmını Starfield şehirlerinde yaşarsınız ve bazen bir gezegenin yörüngesine girerken bir sinyal alırsınız veya başka bir gemi tarafından aranırsınız, ancak bir gezegenin yüzeyini keşfederken bu durum söz konusu değildir.

Galaksideki ara sahne eyleminin kurtarıcı bir lütfu, Starfield'ın uzay gemilerinin içte ve dışta havalı, şık ve çoğu zaman şaşırtıcı derecede büyük olmasıdır. Keşke gemimin içinde gerçek zaman geçirmek için daha fazla nedenim olsaydı. Galaksiyi geçmek sadece birkaç fare tıklamasıyla gerçekleşiyorsa, tüm bölmeleri, modülleri ve merdivenleriyle birlikte gemimin iç kısmında takılmak mantıklı gelmiyor (evet, Bethesda sonunda merdivenleri çalıştırdı).

Gemimin gerçekten iyi olan tek kullanımı - ve Starfield'ın en iyi kısımlarından biri - yörüngedeki bir düşman gemisini tamamen yok etmeden devre dışı bırakmak ve sonra ona binmek. Daha sonra düşman gemisini bölme bölme, seviye seviye gizlice takip ederek çok sayıda düşmanla ve hatta bazen otomatik savunmalarla yakın mesafe çatışmaya giriyorsunuz. Her gemi ölümcül, sıkı tasarlanmış bir labirent gibi hissettirdiği için bu bir telaş; ayrıca baskın yaptığınız gemiyi beğendiyseniz onu filonuza ekleyebilmeniz de bonus.

Yıldızların sandbox'ı

Bethesda'nın RPG'lerinin asıl zevkinin her zaman ana hikaye veya resmi görevler değil, sandbox'ın kendisi, kendi hedeflerinizi ve isteklerinizi bulma özgürlüğü olduğunu bulmuşumdur. Böylece, yaklaşık 75 saat sonra, faydalı eser toplayan uzay bekçimi emekliye ayırdım ve ana görevi tamamen göz ardı etmek amacıyla ikinci bir karakter yarattım. Eğitimden kurtulduktan sonra doğrudan okyanus gezegenindeki yoğun nüfuslu ve cesur bir siberpunk şehri olan, çeteler, bağımlılar, şüpheli ajanlar ve sahtekar güvenlik görevlileriyle dolu bir yer olan Neon'a yöneldim. Suçla dolu bir hayata başlamak için mükemmel bir yer.

Bir uyuşturucu kaçakçısının tutuklandığını gördüğümde hemen yeraltı suç dünyasına girdim: Çok geçmeden onun patronuyla tanıştım, işini aldım ve kendim de yasa dışı uyuşturucu sevkiyatı yapmaya başladım. Uyuşturucu kaçakçılığı arasında, mega şirket Ryujin Industries'in alt düzey bir ajanı oldum; bir yandan küçük uyuşturucu kuryesi olarak kenarda dururken, bir yandan da kurumsal dolandırıcılık ve endüstriyel casuslukla uğraşıyordum.

Onaylanmış bir operasyon için bir gece kulübünde sinsice dolaşırken, şehrin suç patronunun (patronumun patronu) sırtı bana dönük durduğunu fark ettim. Arkasından sıvıştım, çatı katının anahtarını çaldım, sonra gösterişli evini buldum, içeri girdim ve kasasını ve değerli eşyalarını çaldım. Neon'daki tüm esnafı ziyaret ettikten sonra, sonunda çalıntı malları satın alan ve çaldığım her şeyi boşaltan bir çit buldum, bu da zaten parasını aldığım karanlık arayışın üstüne güzel bir kredi yığını yaptı.

Bu başarıdan cesaret alarak kendi serbest suç operasyonumu başlattım. Katır olarak işimin bir parçası olarak popüler bir ilacı sentezlemenin formülünü öğrendim, bu yüzden şu anda dünya dışı bir ilaç üretim üssü kurmanın tam ortasındayım, belirli kimyasalları çıkarmamı sağlayacak ayları ve gezegenleri bulmak için galaksiyi tarıyorum. İhtiyacım var. Bu, uzay methinin Walter White'ı olma yönündeki kişisel görevimin ilk adımı. 

Bunun için bir görev belirteci yok, bu sadece yapmak istediğim bir şey. Hatta bir Neon gece kulübünde gördüğüm, gizliliğimi iltifat edecek silah becerilerine sahip ve Constellation üyelerinin yaptığı gibi işlediğim cinayetlerden yakınmayacak yeni bir arkadaş olan bir koruma bile tuttum. Bethesda RPG'lerin üstün olduğu şey de budur; size kendi kişisel ana görevlerinizi hayal etmeniz ve tamamlamanız için bir sanal alan sunar ve benim küçük dolandırıcım olarak sadece bir düzine saat sonra bile Starfield kendi kişisel suç hikayemi yazmama izin veriyor, bu zaten beni eğlendiriyor resmi görev serilerinin çoğundan daha fazla.

Ekipman arızası

Bir yanım Starfield'ın uzun yıllar süren gelişiminin ve 10 aylık gecikmenin daha parlak bir deneyime yol açacağını umuyordu. Hayır . Starfield'da şimdiye kadar olduğu kadar Bethesda saçmalıkları sergileniyor. Çoğu zararsızdır ve ara sıra komiktir: Birisiyle adımların ortasındayken konuşun; o, konuşurken genellikle ayaklarını sürüyerek ilerlemeye devam eder, neredeyse tüm yolu tamamlayana kadar her seferinde yavaş, tereddütlü bir adım atar. Konuşma sırasında bir koridordan aşağıya veya bir köşeye dönün. Bir restoranda bir adamın yavaş yavaş masa ve sandalyeden ve sonunda arka duvardan geçmesini izledim. Ziyaret ettiğim her şehirde güvenlik ekibinin sadece iç çamaşırı giymiş bir üyesi var. (Ya da belki bu bir aksaklık değildir ve gelecekte Gündelik Cuma'yı çok ciddiye alacaklardır.)

Oynamayı engelleyen gerçek, rahatsız edici hatalar açısından, bende çok fazla sorun yoktu (başka bir deyişle, bu bir Cyberpunk 2077 lansman durumu değil). Bir uzay korsanı, bir uzay istasyonunda manzaranın arkasına sıkıştı, bu da görevi tamamlamak için hilelerin bir duvarı kırıp onun işini bitirmesine izin vermem gerektiği anlamına geliyordu. İki farklı durumda, bir ikna mini oyununun ortasındayken, etkilemeye çalıştığım kişinin arkadaşları, art arda yeniden yüklemelerde bile, basitçe ateş açtılar. Ayrıca, yanlış yere işaret ettikleri veya hiç görünmedikleri, genellikle yeniden başlatmayla çözülen birkaç görev işaretleyici saçmalığım vardı ve bir yan görev, başka bir kısmı olduğu oldukça açık olmasına rağmen ilerlemeyi reddediyor. Artı tarafta, 90 saatlik oyun sırasında masaüstünde yalnızca tek bir çökme ve olması gerekenden çok daha uzun süren birkaç yükleme ekranı yaşadım. Starfield oldukça sarsıntılı ve biraz hatalı ama aynı zamanda onu son derece kararlı buldum.

Neredeyse sürekli kullandığınız sistemler de eksik: haritalar, mini oyunlar ve envanter. Bir gezegeni ziyaret ederseniz ve daha sonra geri dönmek isterseniz, onu yıldız haritasına işaretlemenin bir yolu yoktur (üzerine bir üs işaretçisi yerleştirmek dışında, ancak bunlardan sınırlı sayıda var), bu yüzden oynarken not almanızı tavsiye ederim. . Envanter sistemi gerçekten çürümüş, her şeyi topladığınız ve arkadaşınız, geminizin envanteri, üssünüzdeki depolama kasalarınız ve kendi cepleriniz arasında eşyaları karıştırmaya çalıştığınız bir oyunda sinir bozucu. 

Benim de küçük olmayan bazı mini oyun sıkıntılarım var: kilit açma artık sadece bir bulmaca oyunu; daha önceki Bethesda oyunlarında en azından bir kilit mekanizmasının içinde oynamak için araçlar kullanmak gibi hissettiriyordu. Her ne kadar bir ikna sistemi olduğuna sevinsem de, bu iyi bir sistem değil: Temel olarak birkaç seçenek arasından seçim yapıyorsunuz ve gizli zar atışlarının sizin lehinize olmasını umuyorsunuz. Garip bir şekilde, hiç yerel şehir haritası yok ve Yeni Atlantis veya Neon gibi büyük bir şehirde, bazen bir görev simgesiyle işaretlenmiş olsa bile aradığınızı bulmayı oldukça sinir bozucu hale getiriyor.

Bütün bu heyecan, umut ve beklentiden sonra, Starfield'ı diğer Bethesda RPG'lerini sevdiğim kadar sevmediğimi söylemek beni hayal kırıklığına uğrattı. Pek çok yönden benzer, ancak Starfield hiçbir zaman Oblivion veya Skyrim kadar anında sürükleyici ve sürükleyici ya da Fallout oyunları kadar vahşi ve tuhaf gelmiyor. 

Bazen buna yaklaşıyor: Çok uzak bir gezegendeki bir yerleşim, tüm zamanların en eğlenceli Vault-Tec deneylerinin hemen yanında. Ancak uzak üslerde veya gizemli uzay istasyonlarında bulduğum umut verici tesisler çoğunlukla sönme eğilimindeydi. Starfield'ın uzaylı böcekleri, hatta gerçekten canavarca olanları bile Skyrim'in hayvan koleksiyonuna bir mum tutamaz, grup görevleri asla Oblivion'un lonca görevlerinin entrikası ve zekasıyla eşleşmez ve Starfield'ın "spacer'ları" ve Fallout'un akıncıları muhtemelen aynı temel kodu paylaşsa da (görüşte saldırı oyuncusu) o kadar da kişilikleri yok.

Yani Starfield'ı sevmiyorum ama beğendiğimi söylemekten mutluyum. Oynadığım ilk 90 saat mükemmel olmaktan çok uzaktı ama 90 saat daha oynamak için birçok nedenim var.